#التفسير_الأقوم​ #درایت_حدیث​ #تفسیر_قرآن​ #تفقه_و_استنباط​ #تفاسیر_روایی #ولایت_فقیه در همین جا باید به روش موسوم به تفسیر قرآن به قرآن اشاره کنیم که مدعی است برای فهم مقاصد، مفاهیم، معارف و شرایع قرآن کریم، نیازی به هیچ منبع دیگری جز خود قرآن نیست و مفسر می تواند در تفسیر هر آیه ای با مراجعه به آیات دیگر قرآن، مقصود و مفاد آیه را دریابد. مهمترین استدلال مدافعان این نظریه آن است که قران خود را «کتاب مبین» و «تبیانا لکل شئ» توصیف و معرفی می کند؛ با این لحاظ اگر سخن از نیاز به منبعی دیگر غیر از خود قرآن به میان آید، نافی این توصیفات می باشد. پاسخ این سفسطه آن است که اولا این سخن بازپردازشی از سخن منافقانه عمر بن الخطاب است که طبق حدیث قرطاس در واپسین روزهای زندگی رسول خدا (ص) آن هنگام که آن حضرت قلم و کتف خواستند تا بر امت چیزی بنویسند که هرگز گمراه نشوند، عمر گفت: دعوه قد غلبه الوجع ان الرجل لیهجر حسبنا کتاب الله. او را رها کنید بیماری بر او غالب شده است، این مرد هذیان می گوید، کتاب خدا ما را بس است. تمام پاسخ هایی که برای شکستن این سفسطه عمر بن الخطاب ذکر شده است، اینجا هم کاربرد دارند. لازم به ذکر است ماجرای قرطاس به همراه مستندات و نقد این عبارت عمر بن الخطاب از منظر عقل، قرآن، سنت نبوی، سیره اصحاب رسول خدا و ائمه هدی(ع) و موازین علم حدیث طی برنامه مستقلی تحت عنوان: «عمر بن الخطاب: دعوه قد غلبه الوجع ان الرجل لیهجر حسبنا کتاب الله» تقدیم حضور علاقه مندان شده است. به علاوه معتقدان به این رأی و روش بی اساس یعنی (روش موسوم به تفسیر قرآن به قرآن) باید توضیح دهند: عدد رکعات و جزئیات احکام نماز و روزه و خمس و موارد و حد نصاب زکات و جزئیات حج و عمره و جهاد و هزاران هزار مسأله و مستحدثه دیگر ، در کجای قرآن کریم توضیح داده شده است؟ اگر سنت حضرت ختمی مرتبت رسول خدا و بی بی دو عالم فاطمه زهراء و ائمه هدی علیهم صلوات الله نبود، جزئیات معارف و شرایع دین از کجای آیات قرآن کریم بیان می شد؟ تازه چگونه انسان عادی با نقصان علم و کندی ذهن و خطا کار بودن خویش و سهو و غفلت و نسیان و غرض ورزی و آلودگی به انواع هوی و هوس، می تواند برداشتی معصومانه از آیات قرآن کریم داشته باشد؟ آیا شکل گیری هزاران نظریه و تفسیر به رأی و وجود اختلاف بین به اصطلاح علمای دین در برداشت از آیات قرآن کریم و استناد به آن برای اثبات دعاوی پوچ و خیال پردازانه خود و اختلاف فتاوای آنها برای رد این رأی نادرست و کج اندیشی سخیف کافی نیست؟ به علاوه با توجه به آیات و روایاتی که در ابتدای عرایضم ذکر شد، می گوییم: بله قرآن کتاب مبین و تبیانا لکل شئ است اما در پرتو تعالیم و آموزه های مفسرین و معلمین حقیقی قرآن که رسول خدا ، بی بی دو عالم فاطمه زهراء و ائمه هدی علیهم السلام هستند. همان گونه که دیدیم، هم قرآن و هم ده ها روایت بر نقش چهارده نور مقدس علیهم السلام در تبیین و تفسیر قرآن تصریح می کنند و به صراحت بر این گمان که بدون مراجعه به آن بزرگواران می توان به تفسیر و تأویل قرآن کریم دست یافت ، خط بطلان می کشند. در الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 632 روایتی از امام صادق علیه السلام نقل شده است که می فرماید: مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ حُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَبِي ع‏ مَا ضَرَبَ رَجُلٌ الْقُرْآنَ بَعْضَهُ بِبَعْضٍ إِلَّا كَفَرَ. کسی بعضی از قرآن را بر بعضی دیگر از آن نزده جز آن که کافر شده است. همین روایت را شیخ صدوق نقل کردند و از استاد خود می پرسند: مقصود از زدن بعضی از قرآن بر بعض دیگر چیست؟ استاد جواب می دهند: یعنی این که شخص در تفسیر آیه ای با تفسیر آیه ای دیگر جواب گوید. و سألت محمد بن الحسن رحمه الله عن معنى هذا الحديث فقال هو أن تجيب الرجل في تفسير آية بتفسير آية اخرى‏ خود قرآن در سوره الإسراء : 82 می فرماید: وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ وَ لا يَزيدُ الظَّالِمينَ إِلاَّ خَساراً قرآن کریم برای کسانی است که مؤمن به ولایت چهارده نور مقدس (ع) هستند، شفاء و رحمت است و از شؤون ولایت آن عزیزان ، تبیین و تفسیر و تأویل آیات قرآن کریم است. و همین قرآن برای کسانی که به آن بزرگواران ظلم کنند و ولایت ایشان که بزرگترین حق آن حضرات است را انکار کنند و نپذیرند، و خود را از نظر علمی یا عملی ، بی نیاز از ایشان ببینند یا خود را جایگزین آن بزرگواران کنند و بدون هیچ فضیلتی، ادعای برخورداری از تمامی اختیارات حجج الهی را داشته باشند، موجب فزونی خسارت و زیان است و نتیجه ای جز فساد و افساد بی حد و حصر ندارد . چون با بی توجهی به تبیین ، تفسیر و تأویل چهارده نور مقدس(ع) از آیات قرآن کریم، انسانها با برداشت های غیر معصومانه و آمیخته به هوی و هوس، سهو و نسیان و غفلت و خطا و اشتباه و غرض ورزی، به بیراهه ضلالت می روند و سر از جهنم در می آورند و دیگران را نیز به ورطه هلاکت می کشانند: باران که در لطافت طبعش خلاف نیست+ در بوستان گل بروید و در شوره زار خس